آدم خیلی یواشیه. خیلی برعکس من که فلفلی م. الان که فکرشو میکنم از خودم میپرسم عزیزم من اصلن چطور صدای تو رو پای تلفن درست و درمون میشنیدم؟ معتقدم رمز بقای دوستی ما همین یواشی شه. یواش میاد یواش میره. یواش رانندگی میکنه. یواش موسیقی؛ هرچقدر هم پای تلفن و ایمیل جیغ بکشی خودتو جِر بدی یواش کار خودشو میکنه اما حضور خوب یواشی داره. یواش همه چیز. حالا یه دنیا هم بیان بگن فلانی آدم زرنگ و مارمولکیه یا خایه مال فلانی هاست این هم به یک وَرَم. خیرش بمن نرسیده اگرچه تعریف درستی هم از خیر در دسترس نیست. اگر دوستی خیر محسوب بشه باید بگم خیلی از خیلی ها بیشتر خیرش رسیده در این چند سال.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر