هیچ مگو

میخواستم بماند همه چیز را به او بگویم همدمم شود. راز هایم در صندوقچه ی دل نازکش مدفون شوند و با هم برویم سفر
جای دوری...نماند و نگفتم و همدمم نشد و رازهایم پشت راه گلویم گیر کرد و به سفر رفت. به سفر رفتم دور دست....

لالای لای گل انار

دلم لالایی میخواهد. برایت لالایی بخوانم. میدانی؟لالایی خواندن صدای زیبا نمیخواهد....همه ی مادرانه ها لالایی های زیبا هستند. چون لالایی  در ذات خود زیباست. دلم میخواهد برایم لالایی بخوانی...دلم لالایی خواندن زنهای چشم انتظار سبلان را میخواهد...میخواهم برایت لالایی بخوانم و صدایم بگیرد و اشک بریزم خوابت ببرد و صدایم بشکند میان لالایی خواندن از گریه...

ساحلی / ساحل

اگر هم مینویسم برای این است که ثبت شود و از یاد نرود. امروز روز خاصی بود از لحاظ اینکه به کلاس بهداشت و اجتماع سروقت نرسیدم چون یک در بزرگ درست جلوی چشمم را نمیدیدم چرا که ساختمان همیشگی کلاس ها عوض شده بود و فقط یک عرض خیابان باید طی میکردم و نیم ساعت دور خیابان ولینگتون و رمون تورا میچرخیدم و در بزرگ کمپوس همانجا جلوی چشمهای من باران میخورد. بله...کمپانی های داروسازی دارو تولید میکنند و عوارض جانبی اختراع و تلقین میکنند و بعد هم دوای عوارض جانبی. بله این تجارت کثیف بهداشتی هم هست.
بعد هم این هنا دختر جوان ما یک علاقه ای به سزار پیدا کرده است. و ته کلاس مینشینند و هنا تا بنا گوشش سرخ میشود و من کیف میکنم. از طرفی تولد النا بود. النا خیلی جدی و شق و رق نشسته پشت میز و آخر کلاس هم شکلات پخش میکند و من فکر میکنم خوش شانس هستم. و بعد از کنار دریا در راستای ساحل با هنا از محله ی گاثیک تا آپارتمان صد ساله ی بازسازی شده ی هنا یک تور یک سوم بارسلون میرویم....بله و در تراس هنا شهر و کوه را تماشا میکنیم. من دور شانه هایم یک پتوی نازک چهل تکه می اندازم. شاید به اندازه ی بیست و نه سال غرو لند نباشد اما به اندازه ی این مدت زندگی بدک نیست هرچند که معانی نصف حرف ها را حدس میزنم هر چند که مجبورم با خوش خلقی با اسپانیایی زبان ها خودم را تحمیل کنم.... بدک نیست...درس و دوندگی و گرفتاری از صد من یه غاز های بی ربط من خیلی بهتر است...

ساحلی / خانه

بعد باید برات بگم از هنا. هنا جوانترین فرد این پروگرم ه. در بین ما که به چهل و هشت ساله ختم میشود...در مایوکلینیک درس خوانده و بسیار موتیویتد است. اصلن خنده های جوانش من را دعوت میکند به دانشگاه وگرنه من باشم و برم آدم ببینم؟ اما هنا و سزار و النا و ماری سول و اریکا؛ معرکه ست گروه ما. هیچ گروهی به بی سر و صدایی و خرکاری ما نیست.از بیرون که ما رو ببینی ما آدمایی هستیم که دو نفرمون تو آفیس تا بعد از ظهر و بعدش تو کتابخونه و بعد کلاس و بعد باز کتابخونه هستیم فقط و تنها تفریحمون شده این که آخر هفته تولد المیرا باشه یا النا و ایوان. از هنا میگفتم. هنا دختر نازنین ینکی تبار مو بلند از کلرادو است. من را میخنداند و ترس و هیجانات بچگانه اش را دوست دارم شادم میکند. امروز هم پرزنتاسیون داشتم به اسپانیایی و البته زدم کانال دو به انگلیسی یعنی استاد با مهربونی قبول کرد که من از هرجا میتونم انگلیسی بگم و انقدر هنا برای من دست و انگشت و شست نشون داد که من فکر کردم اصلن یه استادم دارم درس میدم....بله...حالا از جمعه تا شنبه دعوته بیاد ...ذوق دارم خونه مو نشونش بدم. ببرم تو اتاق خواب مهمون...میخوایم براش بالش بخریم....برای زندگیم برنامه دارم زیاد زیاد زیاد....هوا یخ زده

ساحلی / پارک

این اولین یادداشت وبلاگی من از اتاق جدید است. اتاق جدید در طبقه ی همکف است و اگر روی صندلیم خودم را اهایپر اکستند کنم میتوانم دریا را ببینم. هوا سرد شده است. امروز کاپشن سیاهم را پوشیدم و شالی که همیشه دلم میخواست را پیچانده م دور گردنم. دیشب راننده ی قطار زن دیوانه ای بود. بلندگوی خراب قطار و راننده ی بد پیله از اولین ایستگاه تصمیم داشت یک به یک ایستگاهها را تا مقصد نام ببرد. فکر میکنم ایستگاه نسبتن آخر که ما باشیم موفق شد. لولا کنار من نشسته و روی تزش کار میکند موهایش در هم برهم است. جدول آنالیزش را میبینم ...درک میکنم اما واقعن خستگی صبحگاهی دارم...بروم شروع کنم ساعت از یازده و نیم گذشته.

ساحلی / خانه

حوصله ندارم. هوا سرد شده است. ما یک لحاف پشمالوی نیمه نازک خریدیم. خودم رو توش میپیچم... خواستم یک وقتی شهر و محله را بنویسم. امروز شد. محل ما خیلی آرام و نازک و یواش است. بلوک های منظم دارد با ساختمانهای آجر قرمز. خیابان های خونسرد با بقالی های بزرگ سوپر مارکت شده ی محل. چند روز است میوه فروش کدوحلوایی ها را چشم و ابرو کرده است چیده بیرون دکانش. اینها شب هالووین ندارند. نمیدانم شاید امریکاییت اینجا هم رسوخ میکند به محل نازک و لاغر ما. روبروی پنجره ی ما یک نیمکت نشسته است که من گاهی روحم از خودم جدا میشود و تنها روی نیمکت مینشیند و سالخورده ها و سگ ها را نگاه میکند و حامله ها را میشمارد. پشت خانه ی ما جنگل است. جنگل مرتب؛ نه جنگل ژولیده پولیده؛ من هنوز آنجا را از نزدیک ندیده ام اما باید آرام باشد. کوچه ی کناری یک بار رستوران دارد که محلی است. یک بار آنجا رفته ایم میخواهم بروم بنشینم لب بار و صاحب کافه و دخترش گپ بزنم اما زبان گپ زدن را بلد نیستم هنوز...امروز فهمیدم کف توالت دم در کف شور ندارد یعنی سوراخی که آب را تخلیه کند و این یعنی باید آب صرفه جویی شود و من باید تی بکشم...حوصله ام جا نمی آید...اینجا همه چیز خونسرد و نازک و آرام است...