ساحلی/آزمون

خوب! این هم از شب که از راه رسید بالاخره . همه ی دل خوشی من اینه که روز شب بشه و شب روز که یعنی زمان عبور میکنه و در هر وضعیت گند و تنش زا که قرار دارم باقی نخواهم موند و قلبم کنار گلوم محکم میزنه. میخوام از مهلکه فرار کنم. فردا!همین فردا مثلن یه کارد بذارم بیخ گلوی راننده ی قطار بگم مسیرو عوض کن...من...از...تمام موقعیت های اینچنین میترسم راست این که هیچ وقت هیچ شرایط اضطراب زایی که تموم شدنش به بهای فرار کردن باشه رو تا ته نرفتم ؛ بلکه فرار کردم؛ بله. من دمم را بارها روی کولم گذاشته و در رفته ام. از ترس شکست حتا مقدمات چالش را فراهم نکرده ام. اگر چالشهای کوچکی بوده اند که من تصادفن برنده ی میدان بودم؛ از حوزه ی توانایی  من خارج بوده و  صرفن بخت یار  بوده ام  شاید هم گاهی تیزهوشی غریزی نه اینکه اصولن موجود تیزهوشی باشم. حالا...امشب... منتظر فردا شب هستم و فردا شب هم تا دوشنبه صبح قلبم کنار گلوم میکوبه...اینکه چرا انسانها میذارن و در میرن به واکاوی زیادی نیاز نداره؛ انسانها میترسن و میخوان دبه کنن. انسانهایی که شکست و خطا در آزمون عین خنجر به پشتشون فرو میره.
شب اصولن موجود خوبیست. دلم میخواست یک روز کامل از درب خونه تا درب خونه در شب رو بنویسم. شاید بعدن...