صدای تو؟ خوبست

حالا شما تصور کن  حال کسی که  بدون آمادگی بدنی، بدون لباس، بدون کفش مناسب، با یک نقشه ی قدیمی روی کاغذ ـ حتا گوگل مپ ش نبودـ راه بیفتد به کوهنوردی. الان که فکر میکنم  میبینم  کمر کوه، کمر من را شکست که میکند دوره ی کارآموزی بیمارستان. کمر کوه همان بود. دلم برای آن بدبختی که صبح میرفت تا ساعت پنج عصر مدام در یک استرس صعودی بوده تا وقت مرخص شدن برسد، حقیقتن میسوزد. دور از ننه من غریبی در آوردن ها. شما گمان میکنی این داستان یکی دو تا بود؟ که نبود، یک روز مشخص را هم میبینم که طبقه ی ششم کمپلکس بیمارستان پیشانی به پنجره چسبانده و تلفن بدست به قرصهایی فکر میکردم که دلم میخواست بخورم تا مغزم را خاموش کند و من حتا از مُهر طبابتم هم محروم بودم/ هستم و تا همان پنج عصر کارهای تکنسین، منشی، دانشجو، دیتا جمع کن، جدول ساز، زبان آموز، لبخند بزن و پشت سرت هم یک قطار پنجاه کیلومتر راه و زیر زمین و یک دل لرزان، آخ از دل لرزان. این یک مظلوم نمایی نیست. وقتی پا بکوه گذاشتم هیچ تصویری از میانبری که با بخیالم با زرنگی زده بودم پیش رو نداشتم...اگرنه بر هیچ کس پنهان نیست که من را کار تکنسین و میرزا بنویس و زبان نفهمی نمیترساند، آنچه روزگارم را سیاه کرد از کمر کوه به بعد، همان یک شیشه جوهر سیاهی بود که کسی گرفت و بیرحمانه پاشید بر صفحه های بچگانه و نازک خاطرم... جان کندن من حتا از پُری کار نبود. من سرم؛ محله ی  پشت گمرک بود، از دندان مصنوعی دست دوم گرفته در سرم میفروختند تا دسته گلایل آبی رنگ شده ی فیروزه ای و کاپشن سربازی، صدای دوره گرد و دست فروش بود سرِ من. اصلن شما در دلت غرولند کن از اینکه من تعریف کنم از پای کوه تا نزدیک قله ـ قله که نه، پناهگاه ـ هفتاد و دو ملت به ضرورت زمان و مکان کنار یا جلوی رو یا روی کول بنده صعود کردند...تا اینکه رسیدم به دو زن. همان شبی بود که تمرا (تمی) از عکسهایش یک قاب ساخته؛ در یک پول اُوِر سرمه ای رنگ زشت با دو رشته موی کوتاه بافته شده، پشت میز ناهارخوری او نشسته بودم و سالاد میخوردم؛ که آمد سرم را بغل کرد و گفت بچه ی من...بعد از آن شب بود که من دیگر خودم راه نرفتم، دو زن من را بستند بخودشان و من را کشیدند بالا...توالت های عمومی بار، سکوی میدانچه های محلی، ساندویچ ماهی تن...سرمای مطبوع ساحل، ما سه نفر را بخاطر دارند که "من " گروهش، همیشه یک قدم عقب تر سرش را در یقه فرو کرده راه میرفت و گاهی نظرهای یک کلمه ای میداد. ممکنست اینطور بنظر شما برسد که من تلاش میکنم از خودم یک قهرمان رنج کشیده بسازم که شاخ غول را شکسته و دوسال درس خوانده و میخواهد بگوید بزرگترین دستاوردها برای خودش جمع کرده  و زحمات حقیرش را در چشم شما فرو میکند. در واقع شما اشتباه نکرده اید، الحق که میخواهم از کاه زحمتام یک کوه بسازم و از دستاوردهایم یک افتخار بی بدیل...که اگر هم اینطور باشد سزاوارست. اصلاسب میخواهم موفقیت های کسب نکرده ام را برخ خودم بکشم و بافتخار خودم کف مرتبی بزنم و حکم بازنشستگیم را بدهم دست خودم و پیراهن سفید و آبی قشنگی که هدیه گرفته ام را بپوشم و روی زمین بخوابم زیر آفتاب،  دو دستم  روی سینه، و کسی برایم دو خط شعر بخواند حتا شاید هم شعرش را بی آوازد (فعل خودساخته برای آواز خواندن) و تار هم بزند. شاید حتا آن روز من یک خارجی بیعرضه ی بیزبان نباشم که لبخند معروف رقت انگیزش را پوشیده و مدام ممنون سپاسگزارست. عیبی دارد که من به قله نرسیده، عطای فتح را بلقایش ببخشم و چهارگوشه ی زمین را ببوسم و بروم شبیه آن آخرین لحظه ی سینمایی چارلز اسپنسر چاپلین؛ بقچه و عصا و شلنگ تخت اندازان.