۱۳۹۱ مهر ۱۱, سه‌شنبه

اتوپسی

نشسته بود؛ جلوش یه جمجمه ی رو باز. دونه به دونه با دقت از روی شیارها شکاف میداد؛ تیکه تیکه میذاشت تو دهنش نجویده قورت میداد.
Posted by

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)