۱۳۹۱ اردیبهشت ۲۰, چهارشنبه

ساحلی/ غور

درسته. با پشتک و وارو فهمیدم دلتنگم.  ولی حتا با پشتک و وارو هم نفهمیدم دلتنگ چی؟ خیال کردم دلتنگ یک داستان ناتمام هستم که نبودم. که ناتمامی در کار نبود...داستانی نبود. من بودم و دنیای حقیقی که من بهش تعلق ندارم.
رفتم خونه ی سارا. سارای اکوادوری از کیتو. یک همدم دیگه. تا کنارش نشستم پشت میز فهمیدم دلم برای یک اتاق نمور کوچیک با سقف کوتاه که بوی سیگار مونده میاد ازش تنگ شده. کجا؟ کدوم دوره ی تاریخی؟...نمیدونم...گفتم من دراز کش به سوالات جواب میدم گفت باشه. بعد گفتم شاید دوست نداره با شلوار جین برم روی تختش از طرف دیگه تردید داشتم یعنی بدون شلوار برم؟ خوب داستان این بود که هم خونه ی سارا دختر بسیار انحصارطلبیه و ضمن هم خونه گی دوست دخترش هم هست ضمن همه ی اینا منو میتونه با یه انگشت خفه کنه. رزمی کاره. میره باشگاه بکس. بعد با تردید ایستادم جلوی تخت گفتم با شلوار جین برم؟ یا چه جوری؟ خنده م گرفت...خنده ی هیستیریک از خنده هایی که بلند و تموم نشدنیه اگر ادامه پیدا کنه میشینی روی زمین و گریه میکنی و اشکات بند نمیان...خوب با هانا و تمی ازین حرفا نداریم با هانا با شلوارجین میریم رو تختش و با تمی هم کون لخت! ولی تمی هم خونه ای نداره که دوست دختر/دوست پسرش باشه و انحصار طلب و ورزشکار...سارا باهوشه فهمید. رفت یه رو تختی آورد گفت برو روش دراز بکش راحت بعد نشست خندید خندید خندید...خندیدیم...هیچ کس تو اون دانشکده خنده ی سارا رو ندیده جز من. بعد رفت سیگار پیچید آورد نکشیدم. نشستیم سیگار کشید و یه شماتیک از طرح تحقیق مون کشیدیم. بعد جمع کردم و برگشتم. حداقل فهمیدم دلم برای یه راهروی پله دار کهنه با یه اتاق نمور و بوی سیگار در ناکجا تنگ شده...

۱۳۹۱ اردیبهشت ۱۹, سه‌شنبه

ساحلی/ زنی که رفت

ریم عزیز
اجازه میخواهم نوشتن به تو را از سر بگیرم. به تو برمیگردم وقتی سفرم را به درد آغاز میکنم. هربار...هربار...
عزیز من! بگذار بگویند زن دیوانه بود...بگذار بگویند باد دریا به کوچه هایی با گلدان های معصوم روی ایوانهای کوچکش مسحورش کرد و کوچه به کوچه به دنبال صدای سازی میدوید که با کوک ناسازش؛ ساز بود.
ریم عزیز
خوابهایم پر از ارقام و پچ پچ زن هایی میشود که دغدغه ی پرده های گلدار دارند...
تصاویرم خودسوزی میکنند یک به یک...از دست من کاری جز خیالبافی بر نمی آید..دیگر از من کاری جز تماشای سقوط برنمی آید. در من چیزی تمام میشود که مدتیست آغاز گرفته.
بگذار بگویند زن؛ تنی بود شاید بارور شاید دریایی از هورمون ها...دیگر نمیگویند سیاهی چشمش به لاجوردی سنگی گرایید از بس در آینه ی دریا و تصویر ماه در آب خیره ماند و پری برای نه تبری طلایی داشت و نه حتا یک بطری با نامه ای آمد. بگویند: روزی زن رفت... میگویند روزی زن رفت روزی که تن بود و در تنش جان...جانش را در خیابانی جا گذاشت و روی نقشه سفر کرد و تن ماند بدون سازش بدون ساز کهنه ی ناکوک بد صدایش که از آن تن هم جز گام های ناساز برنیامد..آن زن رفت...بدون خودش...

ناگهان اینجا رسیدم..مثل یک شوخی بی رحمانه
درصورت تمایل برای مشاهده ی متن و ترجمه اینجا را ببینید و داغان شوید.

۱۳۹۱ اردیبهشت ۱۸, دوشنبه

ساحلی/ آفیس

اودری(بخوانید اودقی) زایید. یک دختر. از اول هم اصرار داشت پسره و تعیین جنسیت هم نکرده بود ولی من هروقت شکمشو بوس میکردم با ضمیر مونث در موردش حرف میزدم. اسمش شده آملیا. طبیعتن شماها هیچ علاقه ای ندارین بدونین که چی! راستش من هم علاقه ای ندارم. یعنی اودری زن منظم و مرتب و صاف و ورزشکاریه که تمام دوران بارداریش نگران بود که نکنه بچه ش سزارین بشه و ازین قر و قنبیل ها...من آنا رو خوش تر دارم. دیوانه ست. با یک فلوت زن اهل نپال داره دختردار میشه. شنیدیم که فلوت زن میره و ناپدید میشه و چندین وقت بعد پیدا میشه از آنا میپرسم اسم دخترش چیه میگه باید اول صورتشو ببینم. این جواب خیلی درسته و غیرکلاسیک. ماری رو هم خیلی دوست تر دارم. ماری یک عدد ورژن دانمارکی ظریف و بسیار آرامه منه. یعنی من رو بلوند و ریز نقش کنید و بزنید روی میوت و آرام بودن میشه ماری. یعنی یه چیزی (آنی) داره که من میدونم چیه ولی بلد نیستم توضیح بدم. این روزها زوج جدیدی پیدا کرده که دوست عزیزمونه. رییس یه دپارتمان فلانی در شیکاگوست و به لحاظ سن و سال نسبت به ماری باید سیزده سالی بزرگتر باشه و خیلی دوست داشتنیه. انگار پارسال که متاهل بوده اینجا سبتیکال اومده و رفته و امسال که جدا شده برای یه ماه اینجا بود و الان که رفته مدام احوالشو میگیرم برای این هم دلیل خاصی ندارم شاید دیوانگی ش و لگد زیر همه چیز زدنش باشه...
اگر بنا به آدم باشه من دنبال آدمای خل غیرآویزونی هستم که کون و ت.خ.م. هر خریتی رو داشته باشن تا آخر اون خریت. عقلا و  اتو کشیده ها تا دلم بخواد دور و برم در ایران داشته م و دارم بی لطف نیستن...هرچند که اتوکشیده های من هم از درون کارشون خرابه و خل هستن و این خل یت است که کسل کنندگی را در خودش حل میکند...و این صد البته جداست از هوش و بیخ و بن تربیتی...آدمای من باید زیر ذره بین تربیت؛ خل شده باشن این مکانیسم از شروط غیرقابل انعطافه...
حرفی ندارم...