ساحلی/مریض

مریض شدم.
اول فکر نمیکردم یعنی باور نمیکردم مریض شده باشم. داشتیم از پله های رنفه میرفتیم پایین که سوار قطار بشیم گریه م گرفت از بدن درد. درد...درد...افتادم روی صندلی قطار.پیام قرص درآورد انداختم بالا.
مریض شدم.
بار اول که نیست آدم مریض میشه. .ولی این بار که مریض شدم گوش و دهنم واقعاً حوصله نداشتن. واقعاً انگار جسمم با روانم دست به یکی کرده بودن. چی بهش میگیم تو طب؟ سوماتیزیشن: روان-تنی. از شنیدن صدای حرف همسایه روی بالکن روبرو که کم کم با ما ده متر فاصله داره؛|ز شنیدن صدای موسیقی تو خونه؛ از شنیدن صدای تایپ کردن خودم روی لپ تاپ عزیزم برای عزیزترینم روی صفحه ی ایمیل...از حرف زدن...از حرف شنیدن...از راه رفتن؛ از راه نرفتن. بندبند تنم درد میکرد و میسوخت. زکام نبودم. تب فکر کنم داشتم. پلکم درد میکرد ولی گوش و دهانم...گوش و دهانم مریض بودن؛ بدنم دلش نمیخواست این سه( دو گوش و یک دهان) حرف بزنن. نمیخواستن لبخند بزنن...
مامانم زنگ زد شنیدم چشمام باز شدن اما گوشام گفتن ما نمیشنویم. چشمام بسته شدن...
مریض شدم.
گوش و دهانم مریض بودن نه من...

ساحلی/complejo

اینکه در مقابلم یک منظر مشخص باشه دیگر برخلاف گذشته چیزی نیست که من رو کسل کنه. به وجد میاره من رو. یک جوری که دلم میخواد زمان به سرعت بدو بدو رد بشه و من به موازاتش حرکت کنم. هرچند که بیایید روبرو بشیم( لت آس فیس ایت)؛ هیچ وقت منظر مقابل چشم و نقشه ها و برنامه ها تغییرناپذیر نیستن که اگر باشن نشون دهنده ی خشک مغزی و سکون عقلی است. ولی چیزی هست در اصول تحقیق به اسم پروتکل. وقتی میخوای یک مطالعه رو طراحی کنی باید یک پروتکل بسازی/بنویسی و تا ته کار رو چارچوب سازی کنی از جاستیفای کردن هدف اصلی تا نقشه ی آماری(جای پارادوکسیکال مزخرف و شیرین قضیه برای من)؛تا مشکلات و مضرات و مزایا و موانع احتمالی طرح...البته که چیزی که تهش درمیاد اون قصه ی ام کلثومی که اول به شکل خوشگل و ناز کشیدی نیست اما وقتی داری کنار نقشه و طرحت راه میری لااقل میدونی کدوم وری میری و این کسل کننده نیست. برای من حتا کاهنده ی اضطرابه. برای من یک چیز اضطراب آور وجود داره و اون نقشه ی موازی قضیه ست. که به ظاهر برای کاهش اضطراب خلق میشه برای من ولی نه. چون این نقشه ی موازی هیچ پروتکل درستی براش نوشته نشده؛ ولی یه چیز اضافه عین یه لنگه کفش با سگک کنده شده ست که فکر میکنی بالاخره تعمیرش میکنی و توی کمد روی اعصابه. این همانا پروسه ی هومولوگسیون(لابد معادل یکسان سازی) پرونده ی طبابته. کاری که داری انجامش میدی ولی مثل یک فنر درفته ی کاناپه هی به ماتحتت قراره فرو بره. در عوض پروتکل خوشگل نوشته شده؛ تز نازنین خواهد بود؛ که به طرز چرندی عنوان و جزییاتش رو لو نخواهم داد ولی نواقص تکامل عصبی ...........فنو....آیس پیور....و آنالیز مولتی لول(چندین سطحی لابد) و لانجیتودینال(طولی؟) و سیستمهای کمپلکس...

شدم یک موجودی که نشسته یه جا از یه سری نقشه های خوشگل عکس برداری میکنه...

ساحلی/تکراری

دوست دارم آدمهایی رو که دوست تر دارم رو بذارم آخرتر بنویسم مثل گنجینه ی کوچیکم و مهره های آبی و عروسک و زنجیر...اما آدما من رو بوجد میارن. دلم میخواست امروز از آفتاب و بادبهاری بارسلونا بنویسم و گردش تو کوچه ها تو بوکریا (بخون:بازار روز) با ه و پ (نمیدونستم اجازه ی نوشتن اسم کاملشون را داشتم یا نه) بعد ناهار بعد بهترین جای داستان گردش گردش تو دکه های خنزر و پنزر...بعد بنویسم از ه و پ...ولی نمینویسم. نه از اونا و نه از تمی و نه از و نه از...
الان دوست دارم مثل قبل بنویسم این شهر جادوگره. ویکی کریستینا...رو یادت میاد؟ این شهر به پاهات باد میبنده بعد میشی نسیم و وزیدن میگیری.آدما؟ بجز آدمای پاره ی تنت؛ کوچیک میشن کوچیکتر کوچیکتر بعد محو میشن...چی می مونه؟ باد دریا. برام مهم نیست سراپای این صفحه ها از زیبایی و روح شهر بگن و باز هم کم گفته باشن. بیخود نیست هرکدوم از دوستامون اومدن اینجا پاگیر شدن. بحرانه؟ بدرک...اقتصاد فلانه؟ بدرک...حزب پ.پ.؟ به درک...یه آفتاب که بخوره به بازوهات وقتی نشستی با جزوه هات کنار دریا؛ یادت نمیاد فلوشیپ خوان دلوسیا رو نصف کردن یعنی سال آینده رقابت به کتک کاری میرسه...من؟ فارغم از این بازی ها و شیدای لُکورا( دیوانگی در زبان اسپانیایی) ی ته چشم مجسمه ها شیداتر و رهاتر...