سمفونی مردگان

بچه جان
تو مرده ای. ده سال است که هر روز می میری. این را به تو میگویم مردن را تجربه کرده ای وگرنه گفتن ندارد تو می دانی که خودت من ده سال است می میرم با مردنت. این را به تو می گویم که امروز دست نحس روز باز هم کشانیدمان به مسجد مرگت. تو نبودی عکس تو هم نبود کنار شمع ها. من صاحب عزا بودم باز. ده سال است من صاحب عزاگی میکنم. ده سال پیش من در میان که نه ته مسجد نشسته بودم و کسی به آذری حیدربابا میخواند. ده سال پیش بود که من نشنیدم اما برای شادی روح تو اذان خواندند همان که خودت نام می بردی موذن زاده ی اردبیلی. امسال میگفتند آخ اگر برادر برادر را نبیند من میشنیدم: آخ که ده سال است من تو را نمیبینم. مردنت را هم ندیدم. صاحب عزا من بودم که امسال جلوی عکس تو ننشسته بودم به عکسی نگاه میکردم که تو نبودی و روی الرحمن ضجه میزدم که برای تو نبود. تو الرحمن نبودی تو یا ایها المزمل عاشقانه ی من بودی که آنجا هم نبودی. دورم زنها نشستند و قربان صدقه ی سنگ دانه های اشکم میرفتند. کسی عذرخواست که مسجدشان را جبرن مسجد تو انتخاب کرده بودند انگار تو آنجا بوده باشی. من حتا پله ها را به یاد نمی آوردم. پایین پله ها بوی گلاب میامد گفتم به مادرم که تو گلاب دوست نداری مادرم گفت هیس! اینجا مجلس ما نیست قرص بخور آرام بگیری نخوردم که آرام نگیرم. ویدا را که میشناسی. به او گفتم (به آذری) تو ندیدی برادرت را داشت می مرد. من هم ندیدم خواهرم را داشت می مرد. در گوشش گفتم اگر بلند میگفتم میگفتند دیوانه است.
این ها را به تو میگویم که میدانی دیوانه ام وبارها هم بهم گفته ایم دیوانه و خندیده ایم و پایمان را در جوی خنک فرو کرده ایم. چرا زن ها امروز شانه های من را می مالیدند؟ مگر تو ده سال پیش نمرده بودی؟ چرا از گلویم ضجه خون بار میکرد؟ این ها را به تو میگویم که صدای مادرت را یادت هست بر سرگور. من بر سر گور نیامدم. تو بودی شنیدی اما لجبازی کردی از گور بلند نشدی برگردی خانه تا لباس مدرسه ی سبزت را که در باد زمستانی تراس تکان میخورد بپوشی و بروی. در این ده سال که مرده ای برایم یاشار مانده است و کسی که ایکاش می دیدی اش.
بگذریم ...امشب به عزاداری تو آدم و زنها از من تشکر کردند از اشکهایم و از حال خرابم و شانه هایم را مالیدند چون تو ده سال پیش عکست را در کنار شمعها رها کرده بودی و رفته بودی در خاکت بخوابی و من باز ضجه بزنم.