هجدهم فوریه ی دوهزاروچهارده میلادی

رفیق نبود.  دستم را که دراز کردم نفهمیدم. از همان فرودگاه شروع شد رفیق نبودنش. استقبالش رفته بودم تنش از بی رفاقتی داغ بود. دستم را گرفت دست مُرده بود. گفتم بخودم که به شرط رفاقت می روم جز رفاقت هم در سرم نبود اما نبود. حرف میزد میگزید نهیبم زدم که که نمیگَزَد این. زن اما از من نبود، نمی شناخت اما شمشیر آخته بسته بود. گفتم بخودم که رفتن به شرط رفاقت گویا که شرطش رفاقت نبود. میترسید؟ گمان کردم میترسد به کوشش آرام کردنش نشستم اما در آتش بود و گفتند این حسادتست گفتم که نه من رامش میکنم. گفتم که من زن ها را بلدم. من می نوازم دلش را...اما...نوازشم را تملق گرفت و آتش میزد. گفتند تساهل و تسامح. من که نبودم زن تساهل. گفتم یا رفاقت یا هیچ. دیگر دلم نمیخندید به رویش. هجرت کردم دلم میخواست گرم باشد به یکی او. دو زن باشیم هردو خندان و گندم گون. نبود. گفتم پس یا رفاقت یا من نیستم. پندم دادند به تظاهر گفتند بسازم. سازم را شکستم. دروغ گفت. راز فاش گفت. پرخاش کرد. گفتم رفاقت نیست این سگی کردن است. همه میدانند من از حیوانات بیزارم.
هجده فوریه است. حالا که رفیق نبود، رفیق نیستم. رفیق نبود از همان فرودگاه شروع شد رفیق نبودنش. به صورتش که خندیدم در صورتم نقص می جُست. رفیق نبود...اینکاره نبود. اینکاره ی شادباش به نارفیق نیستم.

تو را نادیدن ما غم نباشد؟

در جوابش بی ربط گفتم مراقب خودش باشد و گریه ام درآمد. جایی در من نفرین شده است که هرکس می آید روزگار از من میگیردش. در جوابش نگفتم لطفن تو دیگر نمیر! مسخره تر بنظر می آمدم.

شب بود. فردایش مسافر بودیم. من در میانه گیر کرده بودم. هیچ کس قبول نکرد آن همه مو را بزند. گفتند خرمن است. حیف...حیف؟ روزهایی ست که باخته ام. شب بود همان شب که یک قیچی ابرو برداشتم و دست بردم نیمه ی جلویش را زدم. شدم مثل خودم معلق. معلوم نبودم موهای بلندی دارم یا کوتاه. بلندش را بافتم. بقیه اش را گذاشتم و صبحش رفتیم سفر. شبیه خواننده های سطح پایین دهه ی هشتاد و نود شده بودم. شبیه سندی لوپر شده بودم. حال موهایم حال خودم بود چیزی گیر کرده مانند پل های معلق. نه موی بلندی داشتم ونه کوتاهم کوتاه بود. رفتیم سفر و برگشتیم رفتم همه ی موهایم را زدم. بعد هم دوباره بیشتر کوتاهش کردم. حالا یک طرفه و یک تکلیف و حسابم با خودم معلوم. در بارسلون کسی که بنظرم از مبتذل ترین زنانیست که دیده ام گفت که موهایش مدتها شبیه موهای من بوده است. رفتم سرکوچه و به آرایشگر گفتم طوری کوتاهش کن که خودم را نشناسم. شبیه کسی که میشناسم نباشم. خندید. خنده ی آشنا. میگویند آرایشگرها و پزشکان محرمند. گفتم داستان نفرتم را. ماشینش را برداشت و پشت موهایم را ماشین کرد و رنگ های عجیب و غریبی در موهایم کرد. خوشحال و راضی آمدم بیرون. هم یک طرفه بودم و هم به کسی شباهت نداشتم. خودم شدم و رفتم دوش گرفتم.

کلیشه های تخمی جنسیتی

در سریال های مبتذل و نازل دبیرستانی شوخی لوسی وجود دارد که من را تا سرحد جنون می برد و کلافه میکند آن هم شوخی مردانه ی کثیفی است در باب لذت بردن از *گِرلز فایت بر سر یک**ماچوی عضلانی نفرت انگیز. تصویری ساخته شده از مبارزه های حیوانات ماده بر سر نر و شوخی های بی مزه از این دست که این گونه منازعه ها جنبه ی سکسی دارد.
در واقع حتا تصور اینکه مردی بنشیند و اینطور تصویری در ذهن مریضش بسازد با آن برانگیخته شود یا اینکه بخودش ببالد که بر سر آلت تناسلی غول آسایش و تن خواستنی اش دو زن نزاع میکنند. نه فقط بالیدن ندارد بلکه باید بر حال آن باید بالا آورد که گروهی انسان آنقدر غیرمتمدن و آنقدر بدبخت شده اند که بر سر خالی کردن و متعادل کردن هورمونهایشان بصورت گروهی به دریدن همدیگر و لذت از این خونریزی روی می آورند.
دلم برای بشر واقعن می سوزد.
از این دست سریال ها متاسفانه کم هم نیست آنها که در زمره ی علاقه ی من بوده اند:
فرندز
بیگ بنگ ثیوری
گرلز
گاسیپ گرل...
از این دست شوربختانه از ماست که بر ماست.
*girls' fight
** macho
(مطابق معمول اما اکیدن؛ این یادداشت هیچ مخاطب خاصی ندارد. نویسنده صرفن در کانسپت گرلز فایت مداقه کرده و نفرتش برانگیخته شده).