نگشود راه این سیل از هیچ‌ سو به دریا*

زنی  پستانهایش تیر میکشد انگار کردنی که داغش میخواهد از تیزی های تیره ی دو گنبد گوشتی...الامان از این داغ...ال امان
شاخه هایش نه هرس میجوید و نه آشتی...بِبُرید بسوزانید ریشه کن کنید...
زنی پستانهایش تیر کشنده اش را بُرید و سوزانید و دستهایش را هرس نکرده، ریشه کن
گیرم دستهایش را، پستانهایش را، گوشهایش را...کِی باز می ایستی از تپیدن رفیق ناهمراه ـ مخروط خون ـ کی شرافتمندانه باخت محتوم دمیدن را میپذیری؟

*بیدل

بمانی

لو میروی با  مَردُم غمگین چشمهایت. لو میروی با شانه ها...سکوت بی آخر...آخر کِی میرسد؟
سنگ روی سینه ام به زنی فکر میکنم که سوزانیده اند در حاشیه ی شهر وقتی صورتش تکه تکه جدا میشده از جانش، در خیال چه بوده؟ دست در حلقه ی آن زلف دوتایش؟
سنگ روی سینه ام، تاب ندارم. خواب هم...بدنش هم میسوزد زن در حاشیه ی شهر...
ریم عزیز! کِی تمام میشود کابوس؟

من ز برت کجا روم؟

این شهر بدمذهب خاکستری همیشه زنده، من را همیشه زنده نگه میدارد.
چه داری تو که تمام سبعیت، کثافت، فساد و عفن  تو  هم بیزارم نمیکند.
چه کردی که تمام خیابان هایت را بو میکشم در به در بوی آدم هایم از هر خیابان...که تو را ترک کنم؟ کجا بروم؟
کجا در به در بزنم بویی که را بجویم جز این شهر بی تاب که آدمهایم را در آغوش نحسش گرفته رها نمیکند....نکند...من را هم نگه دارد در همین آغوش نحسش.سبزش.

بیدل