چندین سال پیش یا کمتر از آن چند سال پیش که حتا بخاطر ندارم چه کسی اما کسی کنار من نشسته بود. دلم میخواهد فکر کنم میم بوده اما نبود حتم دارم. نشسته بود و من تا زیر سیب آدمی که ندارم لبریز بودم از یک حس. از آن نوع حس هایی که وصف کردنش کار من نیست. در حنجره ام یک گلوله آتش نشسته بود و در چشمم بی دلیل اشک. از آن اشکهایی که میخواهی راه بدهی بریزند و هی فس فس دماغت را جمع کنی. اشتباه هم نشود. هرگز قصد استهزا این حال را ندارم. صرفن به وقایع نگاری میپردازم. در این لحظه یادم افتاد چه کسی بود در کنارم چون در همین ثانیه بخاطر آوردم که تشر زد که این حال خوب را با گریه و زاری خراب نکن و چقدر راست میگفت.
گذشت همان هم و چندسال جلوترش کسی در ماشین من نشسته بود سمت شاگرد و آب غوره میگرفت. اشتباه نکنید هنوز هم نمیخواهم آن حال را مسخره کنم در اینجا هم صرفن به مسخربودن موقعیت میخواهم بپردازم. من عجله داشتم میخواستم زودتر برسانمش جایی و خودم بروم به قرار نسبتن مهمی برسم. تلاش میکردم هم با ادب و هم دل نشکنانه بگویم بس کند و اگر میخواهد زودتر آتش کنم ماشین را برویم اما دست بردار نبود. موقعیت معذبی بود. کسی عجله داشته باشد یا کسی بخواهد از حضورت لذت ببرد و آن را با کنترل نکردن فیزیکی رفتارهایت خراب کنی.
گذشت رسیدم به اینجا. به زن از دیوانگی میگفتم که تنها سی ثانیه از فکر قرار گرفتن در جایگاه عاشقانه یک منیژه بر سر چاه بیژن من را به ملال دچار میکند. میدانید از کدام حال ها؟ از آنها که شما را بزور یک بلیط مجانی میکشند به کنسرت فرمان فتحعلیان و تمام مدت پاهایت را باید عصبی و بیقرار تکان بدهی از آن ملال ها.
از طرف دیگر من بنده ی حلقه بگوش عصر رومانتیسیم هستم. به تمام فیلم های عاشقانه لطیف تعظیم میکنم و دقت میکنم از بین شعرهایی که میخوانم عاشقانه ترین ها را بخاطر بسپارم. و عاشقانه ترین قطعات موسیقی این تناقض نیست. این اسمش" پدر تجربه بسوزد است".
تن فرمانروای محض است. تن است که تصمیم میگیرد کجا بروی و کِی بروی و چرا با یک" او" بروی. همان تن است که بعد از رفتن تصمیم میگیرد برت گرداند و به سوی دیگری...حالا من میدانم که صرفن تن حکم میکند اما نمیدانم آن وقت که اشکمان دم در بود و شعرمان براه؛ تن سهمش را با چه قسمت کرده بود؟ با دل؟ دل همان است که به سیخ میکشیم و نمک میزنیم کباب میکنیم با عرق میزنیم؟ یا چیست؟ من هنوز مطالعه ای ندارم اما دلم میخواهد بگویم دل بخشی از سیستمی است که با تن دست به دست میدهند در جوانی و رفتارهای اشک و آه جوانانه میسازند و در سنین بالاتر این سیستم تکامل پیدا کرده تخصصی تر شده و صرفن متمرکز بر تن فعالیت میکند. کنترلش هم راحتترست از رفتارهای هیستریونیک و دراماتیک. تن است گرم میشود داغ میشود و سردش که کنی آٰرام میشود.تن هوشمند است؛ درگیر اشک نمیکند و نمیشود همه چیز تعریف شده است برای تن. روشن بدون قصه.