ساحلی/زایش

مثل جایی می ماند که سر بچه در انتهای گردن رحم قرار گرفته باشد؛ درد حرفی که میخواهد برسد ولی ایستاده تا درد بکشی...

شاید هم اصل داستان** این گونه باشد.


** این روزها میان موسیقی زندگی میکنم کلماتم را بین آنها میجویم.
باتشکر از میم نون.

ساحلی/ غور

درسته. با پشتک و وارو فهمیدم دلتنگم.  ولی حتا با پشتک و وارو هم نفهمیدم دلتنگ چی؟ خیال کردم دلتنگ یک داستان ناتمام هستم که نبودم. که ناتمامی در کار نبود...داستانی نبود. من بودم و دنیای حقیقی که من بهش تعلق ندارم.
رفتم خونه ی سارا. سارای اکوادوری از کیتو. یک همدم دیگه. تا کنارش نشستم پشت میز فهمیدم دلم برای یک اتاق نمور کوچیک با سقف کوتاه که بوی سیگار مونده میاد ازش تنگ شده. کجا؟ کدوم دوره ی تاریخی؟...نمیدونم...گفتم من دراز کش به سوالات جواب میدم گفت باشه. بعد گفتم شاید دوست نداره با شلوار جین برم روی تختش از طرف دیگه تردید داشتم یعنی بدون شلوار برم؟ خوب داستان این بود که هم خونه ی سارا دختر بسیار انحصارطلبیه و ضمن هم خونه گی دوست دخترش هم هست ضمن همه ی اینا منو میتونه با یه انگشت خفه کنه. رزمی کاره. میره باشگاه بکس. بعد با تردید ایستادم جلوی تخت گفتم با شلوار جین برم؟ یا چه جوری؟ خنده م گرفت...خنده ی هیستیریک از خنده هایی که بلند و تموم نشدنیه اگر ادامه پیدا کنه میشینی روی زمین و گریه میکنی و اشکات بند نمیان...خوب با هانا و تمی ازین حرفا نداریم با هانا با شلوارجین میریم رو تختش و با تمی هم کون لخت! ولی تمی هم خونه ای نداره که دوست دختر/دوست پسرش باشه و انحصار طلب و ورزشکار...سارا باهوشه فهمید. رفت یه رو تختی آورد گفت برو روش دراز بکش راحت بعد نشست خندید خندید خندید...خندیدیم...هیچ کس تو اون دانشکده خنده ی سارا رو ندیده جز من. بعد رفت سیگار پیچید آورد نکشیدم. نشستیم سیگار کشید و یه شماتیک از طرح تحقیق مون کشیدیم. بعد جمع کردم و برگشتم. حداقل فهمیدم دلم برای یه راهروی پله دار کهنه با یه اتاق نمور و بوی سیگار در ناکجا تنگ شده...

ساحلی/ زنی که رفت

ریم عزیز
اجازه میخواهم نوشتن به تو را از سر بگیرم. به تو برمیگردم وقتی سفرم را به درد آغاز میکنم. هربار...هربار...
عزیز من! بگذار بگویند زن دیوانه بود...بگذار بگویند باد دریا به کوچه هایی با گلدان های معصوم روی ایوانهای کوچکش مسحورش کرد و کوچه به کوچه به دنبال صدای سازی میدوید که با کوک ناسازش؛ ساز بود.
ریم عزیز
خوابهایم پر از ارقام و پچ پچ زن هایی میشود که دغدغه ی پرده های گلدار دارند...
تصاویرم خودسوزی میکنند یک به یک...از دست من کاری جز خیالبافی بر نمی آید..دیگر از من کاری جز تماشای سقوط برنمی آید. در من چیزی تمام میشود که مدتیست آغاز گرفته.
بگذار بگویند زن؛ تنی بود شاید بارور شاید دریایی از هورمون ها...دیگر نمیگویند سیاهی چشمش به لاجوردی سنگی گرایید از بس در آینه ی دریا و تصویر ماه در آب خیره ماند و پری برای نه تبری طلایی داشت و نه حتا یک بطری با نامه ای آمد. بگویند: روزی زن رفت... میگویند روزی زن رفت روزی که تن بود و در تنش جان...جانش را در خیابانی جا گذاشت و روی نقشه سفر کرد و تن ماند بدون سازش بدون ساز کهنه ی ناکوک بد صدایش که از آن تن هم جز گام های ناساز برنیامد..آن زن رفت...بدون خودش...

ناگهان اینجا رسیدم..مثل یک شوخی بی رحمانه
درصورت تمایل برای مشاهده ی متن و ترجمه اینجا را ببینید و داغان شوید.