دو سه روزی در اروپا آتش باران شده بوده است گویا. هربار می آیم بنویسم، آخر شب است که یا مست از قرص یا الکل یا علف. سوالی که از انسانها دارم این است که چطور می توانند انقدر کور باشند؟ چقدر و تا کجا انسان خودش را و نقصان هایش را و آزارهایش را نمی بیند و آن دیگری ها، مجبورند به هر علت گاهی ادمیان را تطهیر کنند. دلم میخواست بیدار می ماندم و کتاب می خواندم اما کتاب را که برمی دارم دلم آشوب می شود. از خشم و تعجب. همیشه از خودم می پرسم پس آن مردمان عادی کدام گوری خوابیده اند. اوضاع چطور است؟ اوضاع چطور می تواند باشد. تلفن مادرم را جواب نمی دهم. هم نمی خواهم و هم حوصله ندارم. حوصله ام را از من گرفته اند. این برنامه ای روزانه است. صبح ها که بیدار می شوم از یک تهدید یا تحقیر یا توهین ارتزاق صبحگاهی میکنم و بدنبال آن بقیه ی روز را به بی جهت چاره جویی کردن.
انسانهایی را تجربه کرده ام که روی موقعیت و نفوذ و قولها و امکانات دیگران قصر می سازند و فرومیریزند. به آنها نمی توان گفت که پیش نمی روند و دارند فرو می روند. انسانهایی را دیده ام که تمام مصیبت و سختی های شخصی شان را منتسب میکنند و به ایشان تبریک میگویم. هرگز این مکانیزم دفاعی پروجکشن را نتوانسته ام دنبال کنم. من وقتی نقصان و طبق معمول خانواده مان مصبیبت زده می شوم، میرم کنار گوری می نشینم همانجا روضه می خوانم برمیگردم. پدرم ولی وقتی خواهرم مرد تا سالهای سال پزشک معالج را محکوم میکرد و سناریوهای زیادی را برایش طرح کرده بود ولی در نهایت آنقدر انسان عمل نبود که به جایی برساند و به وضوح آن مرگ، معلوم نشد از بخت سیاه مادر بوده یا اتفاقات نادر پزشکی. اهمیتی هم نداشت که چه کسی این میان مقصر بود. مهم آن مصیبت بود که گرفتارش بودیم/هستیم/خواهیم بود. این پروجکشن یا فرافکنی و سایر لوازم پرتاب کردن تقصیرهای شخصی به اطراف را دوست دارم از آن جهت که سرم گرم می شود. یک نادان وسط یک رینگ بوکس کتکش را خورده ولی همچنان غرش میکند و داور و حریف را به تقلب محکوم میکند. این نادان از رستگاران و نجات یافتگان است.
عصبی که می شوم بندم ریز ریز میریزد بیرون و خارش و غیره. خیلی خیلی تر که کلافه می شوم کلا می روم پی کارم.
بنظرم می رسد از سیاست های وبلاگ نویسیم که مبتنی بر اخبار شخصی نپراکندن و فضول ها را سیراب نکردن است، کمی دور میفتم.
جوانها مراقب مکانیسمهای دفاعی زندگیتان باشید. پشت سر ما مردمانی هستند که ما را با انگشت نشان می دهند و می خندند
انسانهایی را تجربه کرده ام که روی موقعیت و نفوذ و قولها و امکانات دیگران قصر می سازند و فرومیریزند. به آنها نمی توان گفت که پیش نمی روند و دارند فرو می روند. انسانهایی را دیده ام که تمام مصیبت و سختی های شخصی شان را منتسب میکنند و به ایشان تبریک میگویم. هرگز این مکانیزم دفاعی پروجکشن را نتوانسته ام دنبال کنم. من وقتی نقصان و طبق معمول خانواده مان مصبیبت زده می شوم، میرم کنار گوری می نشینم همانجا روضه می خوانم برمیگردم. پدرم ولی وقتی خواهرم مرد تا سالهای سال پزشک معالج را محکوم میکرد و سناریوهای زیادی را برایش طرح کرده بود ولی در نهایت آنقدر انسان عمل نبود که به جایی برساند و به وضوح آن مرگ، معلوم نشد از بخت سیاه مادر بوده یا اتفاقات نادر پزشکی. اهمیتی هم نداشت که چه کسی این میان مقصر بود. مهم آن مصیبت بود که گرفتارش بودیم/هستیم/خواهیم بود. این پروجکشن یا فرافکنی و سایر لوازم پرتاب کردن تقصیرهای شخصی به اطراف را دوست دارم از آن جهت که سرم گرم می شود. یک نادان وسط یک رینگ بوکس کتکش را خورده ولی همچنان غرش میکند و داور و حریف را به تقلب محکوم میکند. این نادان از رستگاران و نجات یافتگان است.
عصبی که می شوم بندم ریز ریز میریزد بیرون و خارش و غیره. خیلی خیلی تر که کلافه می شوم کلا می روم پی کارم.
بنظرم می رسد از سیاست های وبلاگ نویسیم که مبتنی بر اخبار شخصی نپراکندن و فضول ها را سیراب نکردن است، کمی دور میفتم.
جوانها مراقب مکانیسمهای دفاعی زندگیتان باشید. پشت سر ما مردمانی هستند که ما را با انگشت نشان می دهند و می خندند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر