یک نیمه شب تابستانی

عجب حال عجیبی گرفتار شدم. بچه که بودم من را میفرستادند خانه ی دایی زاده ی مادرم که با دخترش بازی و خوشی کنیم. آنها در امیرآباد زندگی میکردند آنجایی که الان یک پل عابر زده اند. درست کنار خانه ی غزال اینها. نوه ی دایی مادرم که تقریبن آن دوران مدرسه نرفتن تنها دوست من بود زیرا که مادرانمان به خودشان میبالیدند که ما را با فاصله ی یک هفته زاییده اند. خلاصه لباسهایی هم شبیه هم داشتیم که وقتی پدرم می بردمان پارک لاله آنها رو میپوشیدیم و اصرار میکردیم دو قلو هستیم. اما بدترین جای آن روزها هفته ای بود که من باید خانه ی آنها می رفتند چون اینجور بود یک هفته او میامد یک هفته من می رفتم. هفته ای که خانه ی آن ها میرفتم مشخصا فرق داشت. روزها که شبیه روزهای خانه ی ما بود والدین سرکار بودند و ما به بازی و ویدیوی نوار بزرگ چشم انتظار و دربدر سیاوش با آن حریر دور میکروفونش بودیم. اما شبها. شبها جانم در می آمد. تپش قلب میگرفتم. داغ میکردم صدای اتوبان کردستان در گوشم. گریه میکردم و دلم برای مادرم بسیار جدی تنگ میشد مدام حالت های بازی هایمان و مشق و دیکته امضا نکردن هایش و از ته دل گلوله گلوله اشک میریختم. حالا هم به همین وضع گرفتار شده ام. انسانی که به مام وطن می آید مهمانی اولین بلایی که برسرش نازل میشود مهمان دوم چاق شدن و رستوران های ایرانی رفتن است.  به نوه های خاله ام سیزده ساله  و پنج ساله قول داده بودم یک شب را کنارشان بمانم. این شد که مارا اول بردند این مال بزرگ مسخره ی میدان الف به نام پالادیوم شام زیادی به خیکمان بستیم بعد آمدیم خانه. هم الان که اینجا نشسته ام قرار بوده خوابیده باشم اما گرمم است و دلم میخواهد یک گورو گوشه ای نور پیدا کنم کتاب بخوانم تا خوابم بگیرد، یک تلفن را گرفته ام و دو اخبار. خبر دوم چنان لگدی بر پهلوی چپم زد که همانجا تلفن بدست نشستم روی پله ای چیزی و در میان این اقوام به پالادیوم رفته یک نفر بود که این اخبار ناخوشایند را ازو همیشه پنهان میکنیم. بنابرین هرچه گفتند چه مرگت است حاشیه رفتیم و در گوش مادر گفتیم.
اینکه نوشته ام حال عجیب مال آنست که خیلی جدی مامانم را میخواهم و اینجا گریه ام میگیرد وقتی مامانم نیست قرصها هم اثر آب نبات نعنایی داشته اند. همچنان حالم خراب است و این خانه بسیار گرم و ناراحت است. حالا به مردم حالی کن وقتی جایت عوض می شود می میری. اگر بفهمند؟