تلخ زنده بگوری

چه  بی تابانه خواستنم در آزمون زنده بگوری برمن پیشی می گیرد از من در دوری ت، ای دوریت

گود بای بلوسکای

نوشته بود تمام این هارت و پورت ها وصله ای نیست که چسبیدنی باشه به تن تو. تو همین زن کلاسیکی هستی که با خرده کثافتکاریها کنار نمیای/ نیومدی و دست آخر باز هم با چشم بسته، تصمیم به کنار کشیدن و قایم شدن میگیری.
با خودم در صلحم اما با بوهای نا آشنای جدید و رسومشون، ابدا.
حوصله و توان و قرار گرفتن در پیچیدگی ها رو ندارم.
تمام اینها رو یک جا با یک گود لاک بزرگ، برای شما میگذارم در گلدان کنار در.

من همونم که یه روز

باشد اعتراف میکنم به کیستی م
من همان زن بیست و سه ساله ای هستم که جلوی درب دوم بیمارستان دی ایستاده بودم و خبر بچه را شنیده بودم و بمن تعارف آب قند میدادند و من میگفتم متشکرم...خوبم...نمیخورم...
نفرت دارم از  دلسوزی، آب قند دادن، و سر خم کردن و دست رد به سینه