صدای پایم از انکار راه بر میخاست

و یأسم از صبوری روحم وسیعتر شده بود 

قصه ام را که میدانی و میگویی امید. سی و چند سال دیگر را بگذرانم تا امید به قولش عمل کند

داغ عشقم‌، نیست الفت با تن‌آسانی مرا

یک تن عریان من

ز وحشت شعلهٔ ما مژدهٔ خاکستری دارد

پرافشانی به طوف بال عنقا می‌برد ما را

گفته بودی رفتی آسمان گردی. اینجا روز به روز بی رنگ تر می شوم و آسمان به سیاهی نزدیکتر. عاجزم و جز اشک سلاحی ندارم.

ریم

ریم عزیزم

خاکستری هوای اینجاست یا غولی که پایش را از روی چهاردیواری سینه ام برنمیدارد؟ از کجا شروع می شود خیابانی که بن بست نباشد و آخر آن تو با چترت منتظر ایستاده باشی؟ بدون چاره ام.