بوی نسترن از جلگه های شوش*

زیر پایم کوچه گریه می کند. دریا پاهایم را التماس.
لبهایم سرخ اند چروک های مدوَر چشمهایم میخندند جانم اما زنی ست که خانه اش را گم کرده.  یاکریم های حیاط خلوت، خلوتم را برهم میزنند. خانه ام گم شده است. زیر پایم کوچه گریه می کند و زنان و مردان به والس شبانه می گردند. ثمره ی من از خون آن شب شرقی تکه ای از تنم بود که در زباله دان مویه می کرد.
لیلی جان! جشن سرخ رویان زرد جان است. از من هیچ به یادگار نگاه ندار. من با آخرین گرداب شط به گِل خواهم نشست.
خانه ام را باد برده است، تنم را سیلاب
* از پرویز اسلامپور

دنیا اتاق من است

 با قلبی دیگر بیا

ای پشیمان

ای پشیمان

تا زخم هایم را به تو باز نمایم

من که اینک

از شیارهای تازیانه ی قوم تو پیراهنی کبود به تن دارم

هوشنگ چالنگی

شهر مثل هیولا  من را میخورد
کاش دوام نیاورم زندگی را

****
شوخی شب: دشمن شاد شدم