کوکو!

اگر حنجره ای داشتم فاخته وار، چقدر میخواندم: کوکو! کوکو! و هر کوکو چقدر از ترس هایم را میخواند...کوکو!*

* کوکو نام اولین آهنگی است که در کلاس ارف در نه سالگی آموختیم

سیزده نوامبر دوهزاروسیزده

امشب نیست
بامداد عجیبی است
مال داروهاست یا مال اتفاق پشت اتفاق پشت اتفاق. من چه جور دوام بیاورم؟
دیروز؟
دیروز تمام شد….آمد! گفت! تمام شد!
دیروز رفتم به همدمم بگویم: تمام شد! همدمم حواسش پی دیگر جا بود….همدمم...
امروز عجیب بود عجیب است عجیب مانده است و منتظرم صبح زن بیدار شود به او بگویم چقدر گیجم. چه خبر است؟
چه شده؟ رویای سفید رنگی از حریر دورم را گرفته. دلم طوری ش است

از بیگانگان؟ ننالم

تو زبان شیرین و صدای نرم و شعرم...تو همدم دور و نزدیک جانم...رهایم کردی تو بیگانگان من نبودی که آشنای هرچه کرده بودی.
امروز که شکسته ام دیروزِ رفته ام بودی. نارنج و ترنج باغ آفت زده ام بودی.
دیگر شکایت دوستانه هم ندارم. غیردوستانه هم ندارم. نشسته ام سیگارم را میکشم به چرایِ تو فکر میکنم