خالی از بغض همیشه

تا به حال با پوزه در بالش فرو رفته و عربده کشیده اید؟ از آن عربده های عجز؟ اگر نرفته و نکشیده اید، اگر آپارتمان نشین اید، و دیوار نازک، اگر انقدر عاجزید که دهانتان به عربده باز نمیشه، نکنید عزیز من نکنید. این کارها مال دوران نادرشاه بوده. جواب نمیدهد. کاردک شاید جواب داد ولی.

تق صیر

روزها مغزم  مسائل  را  تحلیل نکرده  به تخمدان چپ ناقصم  حواله ‌میدهم،  شبها در خواب مسائل خِرَم را میگیرند و می آورندم  سر میز گفتگو. در نهایت  اتفاقات روز را  تعمیم  میدهند  به وقایع  گذشته و پرونده ها را بی سروصدا و دردسر میبندند.

ساعت دوازده و بیست و هشت دقیقه ی بامداد. بهتر است بگویم بیست و هشت دقیقه ی بامداد شش جولای دوهزاروسیزده.
بی وفایی از سرتاپای اینها میریزد منم که حوصله و احوال گلایه ندارم وگرنه برمیداشتم جواب ایمیل طولانی را دو کلمه میدادم.
حالا خط اول را محض این نوشتم که کشف جدیدم را اعلام کنم. متوجه شدم یک حریم خصوصی وسیعی قائل هستم برای انسانها بطوریکه خط مرزی حریم خصوصی آنها تا داخل حریم خصوصی پدر من هم تجاوز میکند. افسوس میخورم که چرا بگونه ای بار آمده ام که ور میدارم حریم خصوصی را مثل یک کیک شکلاتی تر و تازه ی بی بی با کارد و چنگال تکه تکه میکنم میگذارم دهان خلایق. آخرش که چه. خودم می مانم گرسنه و تشنه.
مثال من مثل آدمیزادی است که در بیست و هشت سالگی احمق طور، یک عصر زمستانی برایش بریده و دوخته اند در حالیکه ادعایش کون خر را پاره میکرد، تصمیم را هم در یک گیلاس کریستال کار چک ریختند بخوردش دادند، از همان روز یک دانه شورت توری نازک را هم به میل خودش انتخاب نکرد که نکرد تا آن روز نحس...بالاخره دیگر...هوای حوصله هم ابری است. دست نگارنده هم تنبل.
این چند خط هم محض برابر بودن ثبت با سند