قدحی درکش و سرخوش به تماشا بخرام

مرهون و مدیونیم به یک به یک تان نشسته در خانه. به دستان سبز امیدوارتان، ما غربت نشینان تبعیدیِ یکه.
دستتان  را میبوسم.

لکاته
بیست و پنج خرداد ماه هزاروسیصد و نود و دو
مبارکتان/مبارکمان

وأعود أعود لطـاولـتی لا شیء معی إلا کلمات

تو لذت نادر شنیدن باش
رویایی 

  میان جنون و سکون، نزدیکتر به سکون.  ساکن جنون، ساکن سکون کوی بن بست طفره رونده ای هستم،خود  صبور صبّار
درگلویم شیشه خرده ها میخراشند و خون میجوشد.. من فرو میدهم خون و شیشه  و آخ ... آن صدا را. من از خرده شیشه و خون و خراش در گلو سیراب  و سکوت گرفته ام.
دندانم جگرم را میدرد و سکوت صبّار تسلیم و بی داعیه ی مِلک و چه تلخ تر، که بی خواهش و بی شور...جنون ساکت صبار بی داعیه تلخ و بی شور و خواهش....صبوری میکنم بامید روز هیچ



شعر از نزارقبانی

ثبت با سند

 امید ما آنجا نبود

به سیم آخر زدیم

و پیغامهای خود را با دستهای لرزان

بر دیوارهای مستراح دانشگاه نوشتیم

براهنی