متن غزل؛ تو/ مست نویسی

جفایی به این هپاتوبیلیاری کردم امشب که نه مسلمان و نه کافر.
و
ریه
و معده
بیا...
انگشت ریفرش کردن ما از چهارسال پیش دردناک است بخدا...حق ما رو که نمیدین. بذارین به حال خودمون بمیریم از کارسینوم کبد.
 این نتایجو اعلام کن دِه دیگه لامصب

خودم نشستم، احوالم داره بین هال و راهرو عصبی و کلافه قدم میزنه تردد میکنه. بی قراری میکنه. خودم نشستم خونسرد لاک میزنم رادیو گوش میدم....با شات گان آماده شلیک

فرصت از بریدگی های خون بار عصب می گذرد

حالم؟ متحیرم از این خونسردی. اگر خواننده ی عزیز درخون من نشسته بود همین لحظه در محل منجمد میشد از سردی خون. تو انگار کن راسکولنیکف یا هم تلما هم لوییز...قبل تر لب به شکوه ها، دست به نقد تر بود. فوقش صبح سیگار دود کرده باشم، دوش گرفته باشم، قطار گرفته، کتابم، ویرایش نسخه ی آخرین تز...خونسرد...تلخ چون قرابه ی زهری.

فردا شب بیداریم. چهارسال قبل هم کشیک بودم.