ریم عزیز

ریم عزیز
دلم برای آن منظره ی فراموش نشدنی سخت میفشرد؛ که دیدم دیشب...مردی مسافر شهر بود و زنی را تنگ از پشت درآغوش گرفته بود و سر زن چرخیده  با تمام صورتش غرق بوسیدن بود و من دیدم لبهایشان را: نه ندیدم...لبهایشان چنان با هم معاشقه میکردند انگار لبها فردیت خود را داشتند و جدا از بدنشان فارغ از دنیا؛ لبها عشق میورزیدند. مرد موهای سیاه پرش را دیدم که از زن  بلندتر بود که زن سرش را با تمام صورت محوش: روی نوک پا رفته بود و گردنش را کشیده بود تا گردنش را ببوسد ...تا غنیمت شمردن دم....

توضیح واضح (اندر باب پرخاشگری و هجوم)

   El perdón al agresor nunca puede estar justificado
*
Helena de Marianas
هیچ وقت نباید بخشید

aziz ana

نشسته ام تو را میبینم در خانه ای که اسمش خانه کوچیکه بود ولی صد متر زیاد هم کوچک نبود. در آشپزخانه رشید بهبودف میخوانی یا در ضبط سونی تک کاسِته ی ما شور امیرف گوش میکنی یا شوستاکوویچ یا "برادر غرق خونه" ....آنا جان! من چرا هیچ وقت به تو آنا جان نگفته ام. بعد از سی سال هنوز برای من مامانی هستی...همه به من و تو میگویند همدیگر را لوس میکنیم. اما من تو را لوس نمیکنم اگر میکردم باید کنار تو نشسته میبودم مثل همین پیرار سال با هم هرکدام یک گوشه ی کاناپه ی بنفش ما کتاب میخواندیم؛ بعضی جمله ها را بلند میخواندی تا من بشنوم ولی انقدر غرقش میشدی که صدایت فرود می آمد. آنا جان! نشسته ام تو را میبینم که ظهرها من را میبردی پاشا با هم استیک بخوریم. حامله بودی چقدر خوشگل شده بودی. آنا جان...نشسته ام تو را میبینم چه مظلوم بچه ات را بدرقه ی قبر کردی دم هم نزدی؛ حالا هم نشسته ام چانه ام را چسبانیده ام به تلفن تا تو نبینی وقتی جواب اسکن را میخوانی من چانه ام میلرزد. تو اگر بمیری من تا ابد چانه ام میلرزد...راستی چرا من یادم رفته است تو را آنا جان صدا کنم؟