ساحلی/ مریض خانه

رفتم بیمارستان امروز. یک صحرایی بود برای خودش خیلی بزرگ...بالاخره بعد عمری کلاس و بیمارستان و دانشگاه بهم رسیدن. دلم وا شد از بیمارستان.
جان؛ همکلاس من پنجاه ساله ست و جراح...آندره آ بیست و هشت ساله ست و داروساز. مامان آندره آ انستزیولوژیست ه و همکلاس دوره ی طب عمومی جان بوده. جان و آندره آ و دخترش در دوران مختلف همکلاس بوده ن. جان امروز پای ماهی تون ناهار آورده بود میگه غذای کلاسیک گالسیاست...بعد ناهار از بیمارستان رفتیم پیاده دانشگاه کلاس چهارنفره با دو تا استاد در مبارزه با مدیکالیزه شدن پیشگیری مقدم بر درمان(چی گفتم)...استو؛ استاد همون درسه گفت المیرا امروز واقعن چته؟ گفتم کفشم؛ کفشم یه طوریشه...(کفشم پامو میزد؛ لوسم درد میکرد)...

آ مثل کلمه

این وبلاگ آدرس قبلی پر از نامه ها و خطابه های من به دوستان بود..
دلم میخواست برات نامه بنویسم با دست خط. باورم نمیشه الان شمردم در جهان پنج نفر بودن با مامانی میشن شیش نفر که دلم میخواست براشون نامه بنویسم با قلم.
بنویسم: ...جان!
دو کلمه ایمیلت را که گرفتم فهمیدم دل به دل...بعد خط بزنم. بعد گریه کنم...
دلم برایت تنگ شده اندازه ی شکستن صدایت پای تلفن یا شکستن من جلوی یک صفحه ی شیشه ی در حالیکه کتاب به بغل هستم...دلم برایت تنگ شده است با یک حوله ی بنفش و صورت رنگ پریده ات! زن!دلم...

ساحلی/ پشت در توالت

همه ی شهرهای جهان جاده ای میکشند از میانم.
دستم به جای نوشتن پاک میکند.
برای لام مینویسم. دلتنگی از لباسی به لباس دیگر منتقل میشود. یادگاری: غیرازین نکته که حافظ زتو ناخشنود است/در سراپای وجودت هنری نیست که نیست...
دست به گیرنده ها نزنید. این بیت را به هر نحو قرائت کنید به اوستای ما می رسید.
دست به گیرنده ها نزنید. زیرنویس ندارد...