فضای مجازیی که راه به فضای خصوصی هتل آدما تا تعداد همسر و بیماری های روانی آدمای (اصلا من)، یافته است چیزی جز تخریب ندارد. امروز که این را مینویسم بعد از مدتها کرکره را کشیده بودم بالا که نوشته بسیار کوتاه به لحاظ محتوی دریافت کردم. فکر میکردم بعد از ماجرای سرکار خانم س.کاف و غیره درس عبرتی باشد برای لشکرکشی ها لوس بازی ها.
ما هم تا جایی که هست اینجا را میگذاریم و درش را می بندیم.کمتر پزش مغز و اعصابی می ماند که برایش اعصاب بماند با این ماکت هرج و مرج که بزرگش همان مام وطن جانمان است. ما همان آب نخاع را میکشیم میندازیم جلوی محققین خسته تر از خودمان.