العطش‌گویان به استقبال ساغر می‌رویم*

سویینی تاد!
 می‌ترسم سرم را در این راه به باد دهم. دیگر با خودم هم حرفی نمی‌زنم. کاش می‌شد حرف بزنی. کاش می‌شد حرف زد، کاش می‌شد با تو حرف زد و می‌شد در برق چشمت لبخندها دید نه در برق تیغت خون‌ها؛ می‌ترسم سرم را در این راه به باد دهی. +
از زرمان
* بگمانم از طالب آملی.

گر چنانست که روی من مسکین گدا را*

عزیزم

شنفته ام این روزها غصه تان می شود مدام. گفته بودید جایی که سختتان است تنهایی خرید کتاب بروید. حتما شعر زیبایی هم وصف حال گفته باشید. برایم بنویسید حال کدام ما خوب است.
در این میانه ی هاگیرواگیر کسب و کار کسی حرف خنده داری زد. گفتم یادداشت کنم تا یادم نرود حضورتان عرض کنم. نوشته بود اطبا آنقدر جنازه و فلاکت می بینند دلشان سخت به درد می آید. خواستم ابراز نظری کنم دیدم چه حاجت؟ چه حوصله؟ مخلص کلام اینکه اطبا دلشان به درد می آید اما آدمیزادی حیران خودش می ماند که ناگهان آنقدر وسط بلا و مصیبت دست و پا زده ترس از جنازه و ترک کردن و مهاجرت کردن و ترک شدن مثل نقل و نبات عبور میکند و او هم مثل نقل و نبات با چای بی دلیل کمرنگ کهنه فرو می دهدشان. ما را ز سر بریده می ترسانند؟
القصه! برایت اینطور بگویم که: غم نان...غم نان...دیگر حتی بخاطر ندارم از چه کسی متنفرم و به چه کسی عاشق. وارد بازی های بوروکراتیک غرب صنعتی شده ام از صبح تا شب ثبت میکنم و از شب تا صبح میخوانم. این نوشتن هم از آن ثبت کردن های مفرح شعر و رومانتی سیسم نیست، از آن نوعش است که یک واوش جا بیفتد واویلا و رسوایی است. اگر پنج سال پیش که مهاجرت کردم به شما اصرار کردم که بیایید یقین ناخودآگاه می دانسته ام که اگر مهاجرت به میانسالی نزدیک شود آدمی پاگیر می ماند به آن سبزی فروش و هندوانه چی دوره گرد و آجان های شبگرد تا همان شب نشینی های ترس محتسب خورده که این روزها حتی ذره ای نه حسرتش را دارم نه حوصله اش را. غرب صنعتی لطفش این است که باده بدست رفتن خودش به خودی خود جرم نیست.
چه میخواستم بگویم؟ حقیقتش، حرف خاصی نبود. آن ماجرا و اتفاق هم ماجرای خاصی نبود که بلای آسمانی بود دفع شد. همین که کرکره ی این حجره را هم نیم باز نگه داشته ام نشانه ی آن است که گو اینکه ابله و عاشق مسلک و باری به هرجهت می نمودم، از تمام نکردن و ناتمام بستن هر روایت و شغل و مدرسه پرهیز میکنم که در عوض مناسبات انسانیم را یک جرعه رویش، بالا میروم. ان شالله که بزودی هم نقل مکان می کنیم و تا شما برسید، خانه ی ییلاقی تان را هم روبراه کرده ایم.
سوری می گفت آدمیزاد وقتی گنجایش انتظار ندارد نامه هایش را جوری می فرستد که نام و آدرس فرستنده مخدوش باشد که تا آدمیزاد چشم براه جواب نامه گیس هایش سفید نشوند.
فدایت شوم
نینوچکا مرغ در سفر

پست اسکریپتوم: شنیده ام فرزند اشرف آقای کاف آنقدر پای بساط نشسته که زندگیش به انزوا رفته و کارش بالا میگیرد. به شما توصیه میکنم پرهیز کنید. لازم نیست کمکی بدهید. کمک کننده زیاد هست در آن بلاد.

* به در غیر ببینی  ز در خویش برانم

سوم دسامبر دوهزارو پانزده

نقل به مضمون از مدعی پررونقی بلاگستان.
دوران وبلاگستان بسر آمده است. اما مینویسیم چون زنده ایم.

عزیز من
میدانی چیست؟ من به جایی رسیده ام که میترسم خبر خوش را باور کنم. ترس از خراب شدن من رو از خوشحال شدن منع میکند.
اما عزیز من! سال دوهزاروسیزده برای کارآموزی به بیمارستانی در بارسلونا میرفتم. در راه  زیر زیرزمین کتابی میخوندم از سرگذشت زندگی یک پزشک روس که میان سختی های زیادی رفته بود؛ میان اعتیاد. تنهایی یک پای شکسته را اوایل قرن نوزدهم در دوترین دهکده ای در شوروی سابق را مدیریت کرده بود. وصف تجربیات مکتوب  این پزشک از دایره ی واژگانی که بلدم بسیار فراتر است. تمام روزهای سیاه بارسلون _ بله یادم نرفته است _ فکر کردن به سختی هایی که نه فقط جسمش تحت بالاترین حد فشار بلکه روح و جانش را بعنوان انسانی که به اطرافش بی تفاوت نیست در این مدت به من امید میداد. عین دختربچه های یازده سالگی که کتاب ماری کوری و می خواندند و درس عبرت میگرفتند. مانیا اسکلودوسکا از لهستان به پاریس مهاجرت کرد مدتهای مدید د یک اتاق بدون آنکه پولی برای ادامه داشته باشد حبس و تحقیق و درس برای امتحان ورود به دانشگاه در پاریس رفت.
جان من
دلم میخواست کنارم بودی. کنار فیزیکی. آنجایی که جایش را کسی نگرفته. چرا که تو تنها کسی هستی و بوده ای جانبم را در این دوران رها نکردی.
بماند.
این چند خط را نوشتم که یادم باشد تا صبح روز سوم دسامبر سیاه ترین شب و روزها را گذراندم. من خودم و گاه من و کتابهایم.

نینوچکا
مرغ در سفر