ما تنهاتر می‌شویم پابه‌پای درخت‌ها

*ما همدیگر را می‌فهمیم مثل موج‌هایی که اندازه‌ی هم دل‌شوره دارند

نذر کرده ام هجرتم که تمام شد، روزی بیایم گیسوانت را ببافم و میانشان گل نرگس بگذارم. کاش فصلش نگذرد

*
جواد فراهانی

به ز

خواب دیده ام. هر دوی ما آبستن بودیم. صورتت را ندیدم اما شنیدم گفتی دستهایت باد کرده اند. من می ترسیدم بگویم آبستن خون ام فقط. میترسیدم هول برت دارد. گفتم دلت خوش است به آن نطفه ی درونت که ناگهان خواندی :جز یأس چه زاید شب عشاق عقیم است *

* بیدل

صدای پایم از انکار راه بر میخاست

و یأسم از صبوری روحم وسیعتر شده بود 

قصه ام را که میدانی و میگویی امید. سی و چند سال دیگر را بگذرانم تا امید به قولش عمل کند