بعدها از رسالت وبلاگ نویسان این باشد که یک موومان را آغاز کنند به موضوعِ "عزیز من! تمام شده!"
اصلن من حاضرم این وظیفه ی خطیر را برعهده بگیرم و بنویسم:
عزیزانم! این کوشش های مذبوحانه و آزاردهنده برای ادامه ی روابطی که مرده اند چقدر کار انرژی بری است. اصلن یکی بگوید بابا جان! دخترم! پسرم! چرا کنار آمدن با این حقیقت که عمر این دوستی بسر آمده تلخ مینماید در حالیکه آسانتر از تقلا برای کشیدن طرف دیگر رابطه یا نگاه داشتنش است؟ چرا واقعن؟
حالا عمر دوستی خیلی خوب و قدیمی و عمیق و پایدار تمام شده است به هر دلیل. اصلن شما بگو نویسنده خودش قربانی تمام نشدن یک دوستی تمام شده است. هی پای نویسنده را میکشند وسط هی نویسنده با دبه و دودر کردن و فرار کردن تلاش میکند از معاشرت طفره برود بوضوح. اگر به تقلا بود، آدمها میامدند میگفتند: بابا جان! مگر ما وقتی در غربت ماتحتمان تکه تکه میشد و شما مشغول زنده بودنتان بودید هیچ وقت اعتراضی شد؟ یک بار یک نفر برای اثبات ارادتش به همسر آینده اش کسی را زیر پا مدام له میکرد بعد از تمام شدن رسالت اثبات، یادش افتاده بود برگردد و معاشرت از سربگیرد خب دیر است جانا! دیراست گالیا! دیگر در گوش من فسانه ی دلدادگی مخوان (هوشنگ ابتهاج)! بنظر حقیر خوانندگان عبرت بگیرند که دقت کنند ببینند به هر دلیلی اگر کسی از ایشان دوری میکند معنایش این است که کشیده است بیرون و شما هم بکشید بیرون. رابطه ی تمام شده، رفاقت خسته شده مثل آب دادن کاکتوس خشک بالکن خانه ی معلم سرخانه ی پیر پسرخاله های من است. این اصرار هیچ کمکی نمیکند به برگشتن دوستی بلکه فقط خاطرات خوب قدیمی و عرق و آواز را لجن مال میکند. بیایید بکشیم بیرون.
خطبه ی دوم این منبر هم این است که آدمها بدانند که وقتی حضور مداومی در صحنه ندارند نباید انتظار داشته باشند حضور چشمک زنشان و حاضر غایبشان قرار است به ثمر برسد. هرکس به هر دلیلی کمرنگ و پررنگ شود در روزگار نزدیکی به همان رنگ کمرنگش میرسد و هیچ باران و خنده و سیگاری هم دلیل بر ماندگاری داستان نیست.
خطبه ی آخر اینکه اصلن گیریم که حضورها مداوم، روابط مکرر، با حرفهای به در گفته به دیوار بشنودتان چه میکنید؟ گیریم که منظوری هم نداشته اید، شاید کسی باشد در این دنیا که کشیده باشد بیرون، بنظر من شما هم بکشید و بروید یا بکشید بیرون و قدری باشید در صحنه که لازم است باشید بیشتر هم؟ نه.
اصلن من حاضرم این وظیفه ی خطیر را برعهده بگیرم و بنویسم:
عزیزانم! این کوشش های مذبوحانه و آزاردهنده برای ادامه ی روابطی که مرده اند چقدر کار انرژی بری است. اصلن یکی بگوید بابا جان! دخترم! پسرم! چرا کنار آمدن با این حقیقت که عمر این دوستی بسر آمده تلخ مینماید در حالیکه آسانتر از تقلا برای کشیدن طرف دیگر رابطه یا نگاه داشتنش است؟ چرا واقعن؟
حالا عمر دوستی خیلی خوب و قدیمی و عمیق و پایدار تمام شده است به هر دلیل. اصلن شما بگو نویسنده خودش قربانی تمام نشدن یک دوستی تمام شده است. هی پای نویسنده را میکشند وسط هی نویسنده با دبه و دودر کردن و فرار کردن تلاش میکند از معاشرت طفره برود بوضوح. اگر به تقلا بود، آدمها میامدند میگفتند: بابا جان! مگر ما وقتی در غربت ماتحتمان تکه تکه میشد و شما مشغول زنده بودنتان بودید هیچ وقت اعتراضی شد؟ یک بار یک نفر برای اثبات ارادتش به همسر آینده اش کسی را زیر پا مدام له میکرد بعد از تمام شدن رسالت اثبات، یادش افتاده بود برگردد و معاشرت از سربگیرد خب دیر است جانا! دیراست گالیا! دیگر در گوش من فسانه ی دلدادگی مخوان (هوشنگ ابتهاج)! بنظر حقیر خوانندگان عبرت بگیرند که دقت کنند ببینند به هر دلیلی اگر کسی از ایشان دوری میکند معنایش این است که کشیده است بیرون و شما هم بکشید بیرون. رابطه ی تمام شده، رفاقت خسته شده مثل آب دادن کاکتوس خشک بالکن خانه ی معلم سرخانه ی پیر پسرخاله های من است. این اصرار هیچ کمکی نمیکند به برگشتن دوستی بلکه فقط خاطرات خوب قدیمی و عرق و آواز را لجن مال میکند. بیایید بکشیم بیرون.
خطبه ی دوم این منبر هم این است که آدمها بدانند که وقتی حضور مداومی در صحنه ندارند نباید انتظار داشته باشند حضور چشمک زنشان و حاضر غایبشان قرار است به ثمر برسد. هرکس به هر دلیلی کمرنگ و پررنگ شود در روزگار نزدیکی به همان رنگ کمرنگش میرسد و هیچ باران و خنده و سیگاری هم دلیل بر ماندگاری داستان نیست.
خطبه ی آخر اینکه اصلن گیریم که حضورها مداوم، روابط مکرر، با حرفهای به در گفته به دیوار بشنودتان چه میکنید؟ گیریم که منظوری هم نداشته اید، شاید کسی باشد در این دنیا که کشیده باشد بیرون، بنظر من شما هم بکشید و بروید یا بکشید بیرون و قدری باشید در صحنه که لازم است باشید بیشتر هم؟ نه.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر