۱۳۹۲ فروردین ۲۶, دوشنبه

محصورم به یک چهار دیوار و هزار طبقه سقف نامریی
آدمیزاد می بایست راهی میجست برای بستن تمام درها. اینطور که ما استراحت میکنیم راهمان بجایی نمیرسد. درها را که میبندی هجوم معجزه ی اینترنت از پنجره نفس نمیگذارد. کاش همه چیز در سکوت ناگهان متوقف شود.

هیچ نظری موجود نیست: